هر آنچه هست، راز است
.و راز، هر آنچه هست
رازی که برملاست، نیست
.و «نبودن»، آن راز است که برملاست

All that is, is secret
and secret, is all that is.

A secret disclosed ceases to be.
And ‘non-being’ is the secret that is disclosed.

امشب به خواب من بیا.
بیا قایقی بسازیم
برای مورچه ها
و آدمهایی که شنا بلد نیستند.

بعد لای تقویم، اول بهار را پیدا کنیم
و روی چمن هایش لم بدهیم و برای ابر های پیر شعرهای نو بخوانیم، بی واژه ی «من».

فردا هم به خواب من بیا
تا قایق های بهتر و بزرگتری بسازیم
برای مورچه ها
و آدمهایی که شنا بلد نیستند.

Come into my dreams tonight.

Let’s build a boat
for the ants,
and for the people who cannot swim.

Then, between the pages of the calendar, let’s find the first day of spring,
stretch out on its grass,
and read fresh poems to the old clouds—
without the word “I.”

And tomorrow, come into my dreams again,
so we can build better, bigger boats
for the ants,
and for the people who cannot swim.

،نه پیش میروم
.نه پس
،چون خرچنگی
.تا ابد به عرض میرقصم

I move not forward,
nor back.
Like a crab,
I forever, dance sideways.

…آن چه بر کنار نهادی فقط من نبودم
.تو بودی در نگاه من
شعر بود‌، خواندنی
.در دستانت
راه بود، رفتنی
.بر رگهایت
شگفتی بود، دیدنی
.در چشمانت

…آن چه بر کنار نهادم فقط تو نبودی
.من بودم در نگاه تو
.غیر ویژه، معمولی، تمیز نادادنی

What you let go of was not just me…
It was you in my eyes.
Poetry, to be read, in your hands.
A path, to be walked, in your veins.
Wonder, to be seen, in your eyes.
What I let go of was not just you…
It was me in your eyes.
Unremarkable. Ordinary.
Lost in the crowd.

نه می خواهم بدوم
نه می خواهم راه بروم
نه حتی می خواهم بنویسم
می خواهم فقط فکر کنم
می خواهم روی این نیمکت
در زیر همین درخت
با همین لیوان کاغذی در دستم
که دو سوّمش خالیست و سبک شده
…ساعت ها بنشینم و فکر کنم

ساعت ها مینشینم و فکر میکنم
در جمجمه ام سایش افکار را به هم که مثل صفحه های نازک ابرها لای هم میروند حس می کنم
در سرم که از خستگی سنگین شده
.دو ابر باردار میشوند
.فکری نو در حال تولد است
افکار ابری ام رفته رفته تبدیل به صفحات سنگین و زنگ زده ی فولادینی می شنود که وقتی روی هم می سایند جیغ نکره شان گوشم را می خراشد
سرم درد می گیرد
همانطور که نشسته ام
بر همان نیمکت
زیر همان درخت
با همان لیوان سبک کاغذی در دستم
از درد دندان قروچه می کنم

اکنون اطلاعات جدید و اضافه ای نمی خواهم
اکنون نمی خواهم کتابی بخوانم
می خواهم کتاب های خوانده یا نیم خوانده در مغزم را از قفسه های حافظه در بیاورم
و آن چیز ها که مدتهاست می دانم
که در انبار حافظه ام مدت ها مانده اند و حسابی نم گرفته اند را بیرون بکشم
.و همچون شیمی دانی کار درست با هم ترکیبشان کنم
عرق میکنم
.واکنش گرمازاست
.فکری متولد می شود. داغِ داغ. تازه ی تازه

I do not want to run.
I do not want to walk.
Not even write.
I just want to think.

I want to sit for hours on this bench,
beneath this very tree,
with this paper cup in my hand—
two-thirds empty, light in my grip—
and just think…

For hours, I sit and think.
I feel thoughts grinding against one another in my skull,
like thin layers of cloud,
slipping and folding into each other.

In my weary head,
two clouds swell, heavy with rain.
A new thought is forming.

My cloudy thoughts, over time,
turn into thick, rusted plates of steel,
scraping against each other,
screeching so violently they tear into my ears.
My head aches.

Still, I sit.
On the same bench.
Under the same tree.
With the same light paper cup in my hand.
Grinding my teeth from the pain.

Right now, I do not want new or extra information.
Right now, I do not want to read a book.
I want to pull the books I have read (or half-read)
from the shelves of my memory.
To retrieve what I have long known—
those damp, dust-laden thoughts,
stored away in the warehouse of my mind—
and like a master chemist,
combine them.

I sweat.
The reaction is exothermic.

A thought is born.
Hot. Blazing. Fresh.

…بهار آمد
…بهار رفت
.ما نشکفتیم
…نشکفته خواهیم مرد

Spring came…
Spring passed…
We did not bloom.
Unbloomed, we shall die…

.استادان تاریخ ادبیات، شاعران خوبی نمی شوند

Masters of literary history rarely make good poets.

سبزی چمن در باران اول بهار
تماشای پرندگان
شعر های خوب
کوه های سبز سر در مه
پایشان در آینه های خاکستری بی موج
جنس هوا پس از باران
گل های زرد لای گل های کبود
رد آفتاب ظهر جمعه روی دیوار خانه ی مادری
لمس دستان پدر
خنده ی دوستان
خواهرانم
شادی کودکان
ساختمان های گرم در شبهای سرد و خیس
…
…و زن های زیبا
.یکی از این ها هم برای خواستن زندگی کافی ست.

The green of grass in the first spring rain,
Watching the birds,
Good poetry,
Mountains, veiled in mist,
Their feet resting in still, grey mirrors.

The texture of air after rain,
Yellow flowers among the blue,
The trace of Friday noon sunlight on my mother’s wall,
The touch of my father’s hands,
The laughter of friends,
My sisters,
The joy of children,
Warm buildings on cold, rainy nights…

And beautiful women…

Any one of these is enough to want life.

:عشق دو مرحله دارد
.خواستن و رسیدن
.اولی مانند کودکیست که دوست دارد زودتر بزرگ شود
…دومی
.همان کودکست وقتی بزرگ شده

Love has two phases:
Longing and reaching.

The first is like a child
eager to grow up, quickly.

The second…
is that same child,
once he has grown.

…احتیاطِ زیاد خوب نیست
.جمع کردن ظرف شکسته هم تجربه ایست کردنی

Too much caution is not good…
Gathering pieces of broken glass, too, is an experience worth having.

.دلم برای کسی تنگ‌ است
.کسی که هرگز ندیدمش
،نامش را نمیدانم اما صدایش میزنم
.به آوایی که به خیالم ترکیب تمام نام های زنان است
.آن آوا صدایی بلند و ترسناک است
،گاهی ناخوداگاه میخوانمش
،وقتی ظرف میشویم
.یا در حال مسواک زدن
.دیگر روز خواهرم از جا پرید و فکر کرد دیوانه شده ام
.نه خواهرم! دیوانه نیستم. فقط نام کسی را که دلم برایش تنگ است میخوانم
.این نام اوست! فریادی نیست

.نه خواهرم! من دیوانه نیستم

I miss someone.
Someone I have never seen,
whose name I do not know, yet I call out to her—
with a sound I imagine to be the sum of all women’s names.

That sound is loud and terrifying.
At times, I call it out unknowingly—
while washing dishes,
or brushing my teeth.

The other day, my sister jumped in fear,
thinking I had lost my mind.

No, I am not mad, my sister!
I am only calling the name of the one I miss.
This is her name! It is no cry of madness.
No, I am not mad, my sister!

ای برج‌ اقبال من
چه خوب که از ارتفاع کوتاه توفیق به غمگینان در زمستان مانده چیزی نگفتم.
برشان از امید دم نزدم.

من آنان را میدانستم که دیروز از ایشان بودم.
من آنان را میدانم که دگر بار از ایشانم.

O my Tower of Fortune,
how good it is that from the low heights of success,
I spoke nothing of spring
to those left grieving in winter.
I did not speak to them of hope.

I knew them well,
for yesterday, I was one of them.
I know them still,
for now, I am one of them again.

…زمین گرد نیست
.آدم ها به آدم ها نمیرسند

،ماه نه فتح شده است و نه خواهد شد
.بارها برای خاکش لشکر کشیده ام

.پاگُنده واقعا دیده شده است
او‌ گاهی با زنبیل زردش به تره بار محله شان میرود
.و گاهی با لیوان قهوه اش در پارک مینشیند
.او دیده میشود اما بسیار به ندرت
.به تازگی از جنگل به شهر کوچ‌ کرده اما هنوز تنهاست
.حسابی لاغر کرده و ریش و پشمش را مرتب کرده است اما هنوز تنهاست

The earth is not round…
People are not destined to meet.

The moon was never conquered, nor will it ever be.
I have marched armies upon its soil countless times.

Bigfoot is real.
He sometimes takes his yellow basket to the local market,
and sometimes sits in the park with his coffee.
He is seen, but rarely.

Recently, he moved from the forest to the city,
but he is still lonely.

He has lost a lot of weight, trimmed his beard and fur,
but he is still lonely.

تو باز خواهی آمد
همانگونه که پیش از این آمدی
چه خوانده باشمت
چه ناخوانده و ناگهان
تو باز خواهی گشت
در قامت زنی فریبنده
همانگونه که من می شناسمت
همانگونه که نخستین بار ملاقاتت کردم
نه به آن حرارت و جنب و جوش که گویی زبانه ی آتش نو خواسته بود
به صبوری و پختگی ذغال کنده ای کهن

اطمینان دارم که باز خواهی آمد
و خود را برای آمدنت آراسته ام
.چای را پرداخته ام و شرابی کهنه برای دیدارمان کنار گذاشته ام

نه آنکه بی طاقت باشم برای دیدارت، بلکه ایمان دارم همین امروز و فردا، جایی، شاید در رونقی غریب و تنها و‌ شاید در محفلی آشنا بر شانه ام میزنی و پیش از آنکه بدانم در آغوشت آرام گرفته ام

.برای خلوتمان شعر و فلسفه کنار گذاشته ام

تو‌ باز خواهی آمد، مگر نه؟
همانگونه که پیش از این بازگشتی؟
در قامتی فریبنده و عاقل
در قامتی نیرومند اما ظریف
در قامت تجسد بی نقص رویاهایم
تو همانگونه که پیش از این باز گشتی باز خواهی گشت؟
همانقدر دیر؟
.شاید اینک بی طاقت شده باشم
…شاید تو باز نخواهی گشت

You will return
Just as you once came before.
Whether I have called for you or you arrive unbidden, sudden… you will return,
taking the form of a beguiling woman, just as I have always known you,
just as I first met you.

Not with the fire and fervor of a newborn flame,
but with the patience and wisdom of an old ember, long burning.

I am certain you will return,
and I have prepared for your arrival.
Tea is steeped, and an old wine awaits our reunion.

Not that I am restless to see you,
but I know; today, tomorrow, somewhere…
perhaps in a fleeting, unfamiliar glow,
or among familiar faces,
you will touch my shoulder,
and before I even know it,
I will find myself resting in your arms.

I have set aside poetry and philosophy for our solitude.

You will return, won’t you?
Just as you once returned before?
In a form both alluring and wise, strong yet delicate—
the perfect embodiment of my dreams.

Will you return as you did before?
Just as late?
Perhaps now, I have grown impatient…

…

Perhaps, you will not return at all.

آن روز، بند کفشهایم با شوق جوانه زد
و در هم تنید
،که امید دیدنت سبز بود
.دیدارت بهار
آن سوی همت
.من از عمق زمستان به آزادی رسیدم
،مرتفع بود و مطبوع
!اما شرم آور

ای برج اقبال من
به غمگینان در زمستان مانده چه بگویم از بهار؟

،من آنان را میدانم که دیروز از ایشان بودم
.در سرزمینشان امید نادر است و بهار افسانه

برج اقبال من
به ایشان چه بگویم از امید؟

That day, my shoelaces sprouted with joy,
intertwining…
for the hope of seeing you was green,
and your presence, spring.

Beyond effort,
I emerged from the depths of winter into freedom.
It was high, it was crisp,
but shameful.

O my Tower of Fortune,
what shall I tell those left grieving in winter, of spring?

I know them well,
for yesterday, I was one of them.
In their land, hope is rare,
and spring,
a legend.

O my Tower of Fortune,
what shall I tell them of hope?

،قسط های نداده ام صبر میکنند
…آوازم را اما تعللی نیست
.دیشب خواب تو را دیده ام

،کتاب های نا تمام کنار تختم شاید به انتظار بنشینند
…اما شعرم را مجال تعویق نیست
.اتاقم بوی تو میدهد

من صبوری در آشپزخانه برای غذا، در مکتب برای مشق، در کار برای کار را شاید یاد گرفته ام
چرا سفر برای چشمانت را تحمل انتظار نیست؟

My unpaid loan payments wait patiently,,
but my song knows no hesitation…
Last night, I dreamed of you.

The unfinished books beside my bed
might sit in quiet anticipation,
but my poetry allows no delay…
My room still smells of you.

I may have learned patience,
for food in the kitchen,
for lessons in school,
for work at work…
So why is there no patience in me
for the journey to your eyes?